همه رخت و دینار و گوهر بریخت

درآویخت زایوان پیروزه تاج

دلیران ناوردگاه آمدند

در آن میغ خون آب شد برق تیغ

خرد را سترگی فرو بست چشم

چو ایمان پاک از میان گناه

وزآن تخم پیگان ودل کشتزار

ز خون خورد آب و برش مرگ رُست

تو گفی همه مار بارد ز میغ

صفش بزم و می خون و دل جام شد

بدین دست گرز و ، به دیگر عنان

چو ز آب بقم چشمه بر کوه نیل

سوارش نه پیدا و زین زیر پای

همی تاخت آورده بر زه کمان

به پیکان همی دوخت و افکند پست

همی آشیان کرد زنبور مرگ

پیاده ببد تیغ و نیزه به چنگ

به نعره گسست از گریبان گره

گهی دل درید و گهی سینه دوخت

هم اندر هوا کرکسان را کباب

به زنهار مَه بانگ برداشتی

زمانه زدی نعره گفتی که زه

ز درع یلان حلقه بارنده بود

همی ری نکارد ز پولاد میم

به گردش تنوره زدند از کمین

که در کوه ودریا چکاچاک خاست

چه بر ترگ او بر چه بر کوه کاه

گل افشان شمردی نه آهن فشان

بر اوکرد در گرد خشتی رها

برادرش پیش اندر آمد چو گرد

برادرشبه زیر اسپ چون کوه پولاد بست

پسش پهلوان رفت چون باد تفت

برآورد و بنداخت سی گام پیش

که سیمرغ بگریخت از کوه قاف

دلیران ایران پسش هم چنین

که دست و گریبان هم آویز شد

زمین چادر لعل پوشد همی

سر و کار با گردش بخت بود

عقاب از تف تیغ پرّان در ابر

ز جوشن زمین پشت ماهی شده

چو عشق از دل مهرجویان شکیب

چو باد از سَرِ زلف خوبان گره

شده باز چون چرمه ابرش ز گرد

چه خفتان چه برگستوان چاک چاک

زره پاره و ترگ ها ریز ریز

پُر از آبله کف ز زخم درشت

سپاهش گرفتند بالا و شیب

چه از سوی درا چه از سوی کوه

یکی همچو ماهی دوان زیر آب

به باره ره جنگ برساختند

مَهِ نو به زه کرد سیمین کمان

کجا شه به کشتی فرستاده بود

شه طنجه را دل شده از درد چاک

به دریا گریزنده شد با دو تن

کُه کهربا برزد از چرخ جوش

بپیوست رزمی گران بی درنگ

دگر کس نیارست شد رزم خواه

به کین دست ایرانیان گشت چیر

از آن پس به آتش سپردند پاک

گرفتند از ایران گروهی سوار

ز دریا به خشک از پس آورده بود

ببردند، در حلق بسته رسن

خوی بد چنین آورد کار پیش

خوی بد چو دیوست بی ترس و باک

بماندی و خواهی شد از جان تهی

همیدون از آن هر دو تن بازجست

بمردند و کس هیچ نگشاد راز

بسا کس که داد از طمع جان به باد

چو شد طمع کوته زبان شد دراز

سخن گر ز کس برنداری رواست

همه کاخ شه گشت و هر سو بجست

بدید، اندرو کرده گنجش نهان

به سنگ اندرون کنده دیوار و بام

جهان پهلوان راست ناکاسته

برآن شاه کآن ساخت کرد آفرین

از آن پس نیازرد کس را دگر

اسیرانش را یکسر آزاد کرد

نشاند اندرو مردم کشت ورز

بر او رسم باژ آنچه بُد کرد راست

در افکند و ره را برآراست کار

کسی نیست بی آزش اندر نهان

چو نبود غم جان و رنج تنست

دوان پیش او هر زمان تازه چهر

کش از آز بر دل گره بیش تر

به خاک اندرست ار ز مه برترست

پس آزاد هرگز نئی بنده ای

بُنش ناپدید و سرش پهن باز

چو یک در ببندی گشاید دگر

منه تا توان اندرین دام گام

بخور کت به خواری بباید گذشت

تو گنج از پی گنج بانی نهی

مبر غم، که چیزش بود بی تو نیز

که از پیش روزی نکردش پدید

دهد نیز آن را که فرزند تست