سپیده چو شب را به بر درگرفت

ببد سیم دریا زمین زرّ زرد

گرفتند گردان به کین ساختن

ز غرّیدن کوس و شیپور و نای

سته مغز کیوان و بی هوش گشت

دُم اسپ کوته شد و تک دراز

ز بس تیرگی چهر گیتی فروز

سَرِ گرد با جان به جوزا رسید

درنگ جهان گفت گیتی شتاب

یلان را به خون غرقه تیغ و سپر

پر از شیر غران ز نعره زنان

ز خرطوم پیل و سَرِ جنگجوی

چو مرغی شده مرگ پرش خدنگ

یلان را به منقار درّنده ناف

در آن رزم زاول گره یکسره

برایشان یکی گرد سالار بود

نهاد اندر آوردگه پای پیش

بسی کشت چندان که سرگشته شد

سپهبد بر آن درد تند از کمین

دو دستی همی کوفت از پیش و پس

مگر توبئی کآمد از صفّ جنگ

بیفکند او را و ناسود هیچ

گرفت از هوا خشت او پهلوان

متوز از کمینگه برانگیخت اسپ

بیفکند چندان سر از چپ و راست

سپهبد به یک تک در اسپش رسید

چنان زدش و با اسپ برهم فکند

دلیران ایران پسش هر که بود

گرفتند هر سو رَهِ کارزار

گریزنده جان در تک پای دید

ز درج شبه سر چو شب باز کرد

بتی گشت گیسوش رنگ سیاه

شد طنجه تازنده از جای جنگ

سپه را ز سر باز نو ساز کرد

دگر گفت پیروز گاه نبرد

بکوشید یکدست فردا دگر

چو گرشاسب تنها دراید به جنگ

به زخمش فرازید بازو همه

به کشتی بُنه هر چه بُد کرد بار

که تا گر دگر بارش افتد شکست

همه شب بدین رای بفشرد پی