بر افروخت از ماه برتر کلاه

فرستاد با لشکر از پیشباز

ز برگستوان دار و از درع پوش

غریوان شده زنگ و کوس و درای

ز برشان درفش دلیران جنگ

ز دُر تاجستان ، گوشوار از گهر

همان گرگ و شیر ژیان در کمند

درم ریز و دیبا فشان خواسته

دورویه زده صف به کردار کوی

سران می دهنده به یکدیگران

خروشان همه چون هژیر یله

کجا چرخ در چرخ دیبای چین

زده صف به دیدار فغفور شاه

ز گوهر گرفته جهان رنگ اوی

ابر سر ز یاقوت و دُر افسرش

چنان کش همی دید شاه از فراز

زمانی بماندند بر جای دیر

نهادند بر پایش از زرّ بند

نپرسیدش از بُن نه امید داد

بباد فرهش بد همین کرد بس

گرفت آفرین داد نامه به شاه

پس آن گه دگر هدیه ها برشمرد

بُد از پیش شه مردم بارکش

که چندین شگفت از وی آمد پدید

نه در باغ و ایوان و نه در سرای

شمارنده از رنج خون گشت خوی

فروبست دست و زبان برگشاد

گرفت آفرین خسرو پاک را

سخن راند و از گنج و از لشکرش

ندیدم چو او جز شهنشاه را

شدش گنج و رنجش همه باد کرد

فرستدش دلخوش سوی جای خویش

که دولت نماندست یک جای دیر

نهانیش با هر کسی راز چیست

نکوکاری و نیکنامی بهست

بود با تو نیکی به دیگر سرای

که نکنی نکویی و داری توان

بهی نیکی و دوریت از بدی

ولیکن چو خوردیش نوشست و قند

بزرگی فغفور نتوان نهفت

که با ما به کین دست بر ماه کرد

که یک هفته شد تا نخواندمش پیش

به پوزش دلش پاک از اندُه بشوی

که فرمان ما داشتی خوار و سست

چو گاه من آمد به زه ساختی

نه ز آن کارج تو شاه نشناختم

امید بهی دار و رامش پسیچ

مرا گرچه بیگانه از خویش دان

به هر بد کنم صد نکویی فزون

بدین کرده ها پوزش آرم همی

گه گیتی چنینست بالا و شیب

ز نیک و بد و ماش آرام نیست

جهان باغ و ماها سراسر درخت

نشیند بر آن شاخ کآندیش رأی

نشینیم یک جای و گیرم جام

بپوشید و شد شاد فغفور شاه

ز شادی به چشم اندر آورد نم

ز پیروزه گون تخت خود دید چهر

کز آن سان نبد دیده فغفور هیچ

نمودند دیدار با یکدیگر

نه برخاست باید یکی را به پای

به پوزش سخن چند کردند یاد

پس از آن گه به بگماز بردند دست

ز هر گونه آراسته چون بهار

ز مینا گِل او ز بیجاده سنگ

بدو اندر از زرّ سیصد عمود

ز جزع و بلور و گهر یکسره

همه شفشه زرّ بد پود و تار

گهر در گهر ساخته سرخ و زرد

زده در میانشان ز مرجان درخت

که هر یک بهای یکی گنج بود

ز کافور نارنج ها کرده پُر

پُر از مشک کرده بلورین لگن

فروهشته از پرّ طاووس نر

تل عود و آتش برآمیخته

خمی پخته می هر سوی از سیم خام

گلاب آب و دُر سنگ و ریگش عبیر

به نیرنگ کرده روان بر رده

در او هم گلستان و هم گل به بار

تکوک بلورین و بالغ به دست

به کف جام وز جامه طاووس رنگ

همه میگسار آهوی مشک سر

به یاقوت گوینده در خنده نوش

فشانان به باد آن دگر گرد مشک

چو در آب پاک از نمایش چراغ

همی جام می داد جان را درود

همی ساخت هر روز بزمی دگر

به شادیش با جام برخاستی

که هم چین شدش خوار و هم گنج خویش

ز بهرش بسی خسروی هدیه ساخت

ز هر دیبه رخت پنجاه و پنج

پری چهره سی خادم دلنواز

ز خفتان و از درع و جوشن هزار

شراع و ستاره ده از گونه گون

هم از بلخ تا بوم کابلستان

نبشته همین عهدها بر پرند

گهر داد و بالا و زرّ و درم

ز خوبان و از فرش وز تخت و گاه

یکی کرسی نغز دادش جز این

به کف جامی از گوهر شاهوار

وی آن جام می پیش او داشتی

ازو بستدی باز بودی خموش

بدادش پُر از گوهر نابسود

که شب شمع با او نبودی به کار

طرازیده بر پشت شیری ز زر

زدی نعره آن گه نشستی ز پای

شدی زو هوا پُر بخار بخور

صد و بیست مثقال هر یک به سنگ

که هر یک مِه از خایه باز بود

به یکپاره چون اختری تابناک

سراسر بدو باز بخشید نیز

ببخشید یک یک همه بر سپاه

دگر آنچه در راهش آمد به کار

بسی هدیه گونه گون کرد ساز

هم از پیل و بالا و تیغ و کمر

دگر هدیه هر چیز دَر گنج بیش

هم از قهستان تا در اصفهان

یکی عهد بر نامش افکند پی

سزا هدیه ها داد نو هم چنین