یکی نامه فرمود نزدیک شاه

سر خامه در مشک و عنبر گرفت

که بر سیم بارد ز منقار قار

تنش رومی و چهره از هندوان

ز گهواره بر جست گویا و پیر

همه گوش دل ها ، همه دل خروش

سخن گفتنش بر سپیدی سیاه

که بی نام او دین نیاید دُرست

از آهو همه پاک و دور از نیاز

فزون از نشان و برون از گمان

که بادش بلند افسر و گاه نو

گشاینده گیتی و ضحاک بند

کیومرّثی تخم و جمشید فر

گذارنده بی کشتی اروند رود

که بنوشتم این دیو کش راه سخت

بشستم همه بوم ماچین و چین

بر آن بوم تا بد نخست از سپهر

جز از کام شه کس نیارست جست

نشد رام و آهنگ پیکار کرد

نپذرفت کش بختِ بد یار بود

بپیچد همی چون سرش ز آفتاب

پراکنده بیش از هزاران هزار

نمودند هرگونه افسون و رنگ

ز مار بپر و اژدهای در ابر

شد افکنده سیصد هزار از سران

درآمد سر بخت بدخواه زیر

بتان برده ، بتخانه آتشکده

جز از بردگان اند و زنهاریان

که با کوس زریّن و گنج اند و گاه

که شه بود و بندش ندیدم پسند

دگر دست نابرده بگذاشتم

ببخشید گناه و بخشایدش

که مر شاه را بنده کهترست

چو آید ، کند هر چه رفتست یاد

بدان تا نمایش چه آید ز شاه

کرا دارد ارزانی این تاج و تخت

که از فرّ او هست با ماه جفت

بیاراست آن رسم دربای او

چهل دیگر از بار دینار کرد

گزید آنچه پوشیدی از به گزین

عماری و پیل و کت شاهوار

به رخ هر یک آرایش بت پرست

سخن راند پس با نریمان گرد

که نبود نیازش به یک کاه برگ

وز او مردمش را مدار ایچ باز

گزین کرد و صد گوشوار از گهر

ز درّ و زبر جد دو ره صد هزار

چو رفتی نثار شهنشاه کن

ز کاهش چو افتاد بر ماه چین

سرشت آتش درد بآب بقم

که ماهت نهان شد به تاریک میغ

درختانت کندند یکسر ز بار

شدند اختران و آفتابت نهان

ربودند ناگه ز تو شاه را

ابا روز شادی و آرام و ناز

همی زد ز خون نقطه بر شنبلید

کند نرمشان گردش روزگار

بسست این چنین چند خواهی شمرد

فراوان درین دایره داوری

شناسد نه نادان نه داننده را

که ایزد بدی دادت از چرخ برخ

بیابی همان باز پاداش خویش

گناه از چه بر چرخ گردان نهی

که گردون یکی ناتوان همچو تست

رخش گشته ماننده برگ زرد

شکیب آر تا من سوم پیش شاه

نگر کامت آرم سراسر به جای

اسیران و خوبان آراسته

ستور و شتر بود و گردون و پیل

جهان پر درای و جرس پر خروش

همی رفت بر پیل با تاج و تخت

مهان بر هیونان عودی هوید

نگفتی به ره در جهان نهان و آشکار

نکرد ایچ از آن رسم کش بود کم