از آن پس نریمان چو شد چیره دست

ببد تا بیآمد جهان پهلوان

سخن چند راندند از آن رزمگاه

ده و شهر و دز هر چه دیدند پاک

تو گفتی زخوبان و از خواسته

همی بُرد هر شیر جنگی شکار

ز بازوش گرد میان کرده بند

فراوان بتان زینهاری شدند

رسیدند زی شهر جندان فراز

به چرخ از همه شهر بر شد خروش

به یک سو نریمان به کین دست بُرد

به هر گوشه عرّاده برساختند

کز آن دیگ چون آب جستی برون

دگر بُد روان قلعهای نبرد

سر نیزه ها کرده چون چنگ شیر

گرفتند گردان ایران و چین

ز شاهین و طیاره بر هر گروه

ز پاشیدن آتش از هر کران

رخ مه ز گرد ابر پر چین گرفت

همه ترگ هاون شد از زخم سنگ

بُد از تیر و پیکان های درشت

جهان پهلوان کوشش اندر گرفت

چو بر باره مردم غمی شد ز جنگ

در از آهن و باره از سنگ بود

همی زد چنان گرز کز زخم سخت

به شهر اندر افکند تن با سپاه

به هر گوشه تاراج و پیکار خاست

همه بوم زن بُد ، همه کوی مرد

ز خون بسته شد بر کفِ پای گل

کجا خانه ای بُد به خوبی بهشت

بتان را به خاک اندر افکنده تن

به هر کوی جویی چنان خون گذشت

دو هفته چنین بود خون ریختن

چو چاره نبد شهری و لشکری

از ایشان گنه پهلوان درگذشت

نریمان همی رفت تا کاخ شاه

همه چاک خفتان زده بر کمر

هزاران پیاده به پیش اندرون

پسِ پشت از ایران و زابل گروه

چو آمد سوی کاخ فغفور چین

جهان دید پرخیل دلبر فغان

دو گلنارشان غرقه در خون شده

ز گل کنده شمشاد پُرتاب را

به بتخانه ای بود فغفور چین

همی خواست یاری به زارّی و درد

بیازید و بگرفت دستش به شرم

که تاج شهی خار بنداختی

شه ار چه به پایه ز هر کس فزون

بیاورد بالای تا بر نشست

جهان پهلوان بود بمیان شهر

یکی تخت زیرش ز یاقوت و زر

چو فغفور را دید شد پیش باز

بسی خواست زو پوزش دلپذیر

تو دانی که پیش فریدون شاه

نشاید به جز کام او کردنم

کسی را که روزیت بر دست اوست

ترا بود از آغاز پنداشتی

کنون گر ز من گشت آشفته کار

اگر چند از مار گیرند زهر

نگهبان گمارید چندی بر اوی

پس پرده در کاخ مشکوی شاه

ز گنجش هم اندر زمان ده هزار

چه از زر چه از دیبهٔ رنگ رنگ

بگفتند کاین گنج کمترش بود

به نیکی ورا گفت دادم نوید

اگر چند خواری کند روزگار

ز جندان و از گنج فغفور چین

فراز آورید آنچه بُد در سپاه

بفرمود تا نام هر یک بهم

شتر سی هزار از درم بار کرد

ز زرینه آلت به خروارها

شمرده شد از نافه سیصد هزار

ز دُر چار صد تاج آراسته

ز یاقوت سیصد کمر بیغوی

دو صد خوان ز زرّ و ز جزع و جمست

ز زرّ پیرهن سی و شش بافته

طراز همه دُرّ بر زرّ ناب

ابا هر یکی افسری شاهوار

چهل درج پر درّ و یاره همه

هزار و چهل بت ز هر پیکری

ز زر بفت صد تخت بر رنگ رنگ

صد و سی هزار از خز و پرنیان

کنیزان دگر سی هزار از چگل

دو ره ده هزار از بتان سرای

صد و سی هزار از ستور یله

ده و شش هزار اسپ نو کرده زین

هزار اسپ دیگر به زرّین ستام

ز خفتان و از جوش کارزار

صد و بیست گردون همه تیغ و ترگ

ز زر خشت تیرست و سی بار پنج

نود بار صد جفت چینی کمان

هزار و صد و سی جناغ پلنگ

پرند آور هندویی شش هزار

صد و سی سپر گونه گونه ز زر

بی اندازه منجوق و زرّین درفش

شراع و ستاره دو صد زرّ بفت

دو صد خرگه اندر خور بزم و جام

هم از بیکران خیمهٔ گونه گون

دگر خیمهٔ میخ او شش هزار

ز زر اندرو صد ستون ستیخ

ز دیبا یکی فرش زیبای او

درفشان درفشی دگر از پرند

که بر پیل کردندی آن را بپای

بر او پیکر گرگی افراشته

فراوان گهر زآن درفش بنفش

سه گردون زرّین شتالنگ بود

فراوان دد و مرغ و نخچیر و گور

ز عنبر یکی گنبد افراخته

بدودر چو کافور تختی ز عاج

سرایی به بند و گشای آبنوس

هزار و چهل جفت دندان پیل

سروهای کرگ از هزاران فزون

ختو هشتصد بار کز زهر بوی

ز کیمخت گردون دو صد بسته تنگ

پر از نقره صندوق تیرست و شست

پر از زر رسته چهل جفت نیز

بیا کنده سی درج نو جفت جفت

دوره چارصد تنگ قرطاس چین

ز هر موی روباه سیصد هزار

دوصد باره موی سمندر دگر

دمان هفتصد پیل چون کوه نیل

دو ره چارصد یوز بد میش گیر

سیه گوش تیرست هریک به بند

فراوان سگ تند نخچیر در

دو صد باز و افزون ز سیصد خشین

ده و شش هزار استر بارکش

دو ره سی هزاران ز تازی هیون

ز گاوان صد و سی هزار از شمار

چو پنجه هزار دگر برده بود