به پیکار فغفور بر کرد ساز

فرستاد زی پهلوان کینه خواه

سپه داشت گردان خنجر گزار

بدند از سپاهش همه خویش اوی

زدندی همه کوس و زرّینه نای

ز شاهانه دیبای چینی به زر

یکی خوب دوشیزه دلبر کنیز

ز گردش سراسر چو آکنده گنج

رسیدی بدو از ره رسم و داد

بگفت ستاره شمر ساختی

بدی مرد در بزم هم زین شمار

به رزم ، ار به بزم ، ار به نخچیرگاه

بدندی ز پیرامنش پیش و پس

بدان تا کس از بُن نداندش باز

بدان کوشک از زرّ هفتاد کوس

مر آن کوس ها را زدندی به هم

کس از خانها شب نرفتی به در

بکشتی روان هر که را یافتی

در گنج بگشاد و بر بست رخت

به هم ساخت با آلت کارزار

دو صد دیگر از دیبه انبار کرد

شهی بود با لشکر آمد برش

ز گرد آبگون چرخ گشت آبنوس

به رزم از یلان هر یکی کین ستان

نه از آب بیم و نه زآتش گریز

بر زخم سندان برِ حمله کوه

به کین برق تیز و به تیر ابردست

هم از بادشان تیزتر تاختن

از اختر سپاهش بد از چرخ گرد

چنان گشت کز گل به نوروز باغ

که از سایه شد روز تابان بنفش

ز نیزه نی اش پاک وز تیغ برگ

نهادند بر چار پیل بلند

ز بَر چتر و بر سر ز گوهر کلاه

به پیکر طرازیده پیل سپید

ز یاقوت چشم از زبرجدش بر

فراوان بر او برده لؤلؤ به کار

کندش او گه رزم پیروز بخت

شده زیر پی شان سر کوه پست

پُر از ناوک انداز و آتش فکن

بر آن سان که خیزد ز دریا بخار

بیآمد بر ژرف رودی فراز

مرو لشکر آور هم ایدر فرود

مرو لشکر آواره گردد ز جای

دگر سو نریمان به یک روزه راه

بیار است لشکر چو شد کار تنگ

هراسیده اند از شما روز کین

به کین از شما دشت پر خون کنند

نه آواز باید نه بانگ جرس

زره در بر ، اسپان به زین داشته

سپرد از دو لشکر کینه کش

کمین کرد خود هم بدان سو که خاست

پراکند بر سبز مینا پشیز

گهر ریخت هندوی گوهر فروش

سپه داشت از جنگیان سی هزار

شبیخون سگالید و بگذشت از آب

کمین کرد و آگه نبود از کمین

نه جایی طلایه نه آواز پاس

خروش یلان شد به ابر بلند

سوی راست آذرشن زابلی

گرفتند بدخواه را در میان

چو زنگی که پوشد پرند سیاه

در او تیغ چون آتش و شب چو دود

چو دیوان شب تیره گردن به بند

نشد باز جای از دو صدشان یکی

سپیده برآمد چو سیمین بخار

دل خاره زیر تبر خون شده

رسیدند ، با رنج و گرم و گداز

که لشکر گذر کرد نا گه ز آب

سبک نزد شه رفت زیجی به دست

شوم بنگرم راز چرخ اندکی

دگر تا شه چین بُد او را ندید

بیآمد نریمان هم اندر زمان

برآراست از گرد ره کارزار

بیآمد به پیکار ازین سوی آب

جهان گشت پر گرد پرخاشجوی

ز شیپور و از نای برخاست دم

ببد خشک دریای گردون ز گرد

ز پیکان دل و چشم کیوان فکار

جهان را دل از خویشتن سیر شد

بهاریست گفتی همه رزمگاه

ز گرد ابر تیره ز خون آبگیر

سوار آشناوار بر خون گذشت

زره داشت پوشیده گفتی زمین

یلان نیزه بر نیزه انداخته

ز کشور به کشور چکاکاک تیغ

بر امید ها مرگ خندان شده

چو شنگرف پاشیده بر کوه نیل

بدین گونه بُد رزم هر دو گروه

پراکنده بر روی دریا گهر

چو از زرّ زین بر سیاه اسپ شاه

سپه بازگشت از دو سو بی درنگ

طلایه پراکنده شد بر دو میل

شب تیره را دیده بر دوختند

یکی کشته برد و یکی مرده شست

دمید آتش و زر گدازی گرفت

هوا بوته زرّ گدازیده مهر

کشیده صف و تیغ و خشت آخته

بدو بر ز خشت و سنان خار بود

زمان خیره از نعرهٔ خنگ و بور

چو باغ بهار از کران تا کران

گهش برنوشت و گهی برگشاد

نوان و آستیها فشانان به دست

هوا گرد چون قیر شد کوه کوه

که هر جا که بُد دشت دیوار گشت

به هرکشور از خون دو صد چشمه خاست

دل مرد چشم و سنان خواب شد

بگردید بر کُه ز خون آسیا

زمین گشت تار و زمان شد ستوه

بشورید قلب و بجنبید شاه

شده بانگ سست و لبان کافته

ز تن جان ستوه و ز جان سیر مرگ

دل خور کبود و رخ ماه لعل

درفشی به خاک اندر انداخته

شده پیل چون در نیستان گراز

به گردان لشکر همی گفت هین

همی زرّ بدادی به ترگ و کلاه

همی تاخت بر گرد گردان چو گرد

سمندش جهان بر نوردد همی

ز ناورد بد چرخ و از نعل ماه

به نیزه سرش بر مه انداختی

بر قلب شد با کمان و کمند

سوی شاه چین حمله برد ابروار

درفشش به نیزه همه پاره کرد

که بیش از گیا کشته بُد بر زمین

تنش سست و چنگال فرسوده شد

ببخشید چرخ و ستاره گریست

گریزان ز پس راه برداشتند

سپردی همی چشم و ماندی به جای

همی کند و پنداشتی درع اوست

به سر دست بردی که بر جای هست

پر از ناوک تیردان یافتی

ز غم چهرهٔ شاه چین چین گرفت

به صد لابه هر گاه بردی نماز

نبد هیچ سودش فزون لابه کرد

در اسپ نبرد آمد از پیل و رفت

بیاراست از ساز جنگ و حصار

وزآن ده که بُد رسته نه خسته بود

بُدافنده ترگ و سر و دست و تیغ

گریزنده را غول گفتی که باش

همان جوشن و ترکش و نیملنگ

گرفتند گردان ایران همه

یکی زو توانا دگر نا توان

یکی تیره روز و یکی نیک بخت

همی گویدت گرچش آواز نیست

زبون گیردت گر به چنگ آورد

به پای افکند چون کشیدت به دست

پس آن گه چو گرگان به دردت باز

به مهرش درون بیشتر گمرهیم