بی اندازه پیرامنش کشت و باغ

بیاراست بزمی به فرّ و شکوه

پراکنده نزل و علف بی کران

کزاو ماند گرد سپهبد شگفت

شهان را بود بر فزونی و گاه

چو از کشت شد وز گله مایه دار

بیابد بر از هر چه برداشت رنج

که از سیم و زر باشدش آستان

ندارم کس و چیز دارم بسی

نپایم که گیتی نپاید دراز

چه او و چه درویش با گرم و درد

کرا خواسته کارش آراستست

گهی زهر بارش گهی پای زهر

به چشم دل از دیو دارد سرشت

که از ده فزون بر نیآورد گرد

به غم نیست این هر دو را رهبری

دگر آنکه باچیز و با فرهیست

از ایران پدر مادرم از کجاست

به من شاه چین کرد این ده یله

بر او کردم اندر جهان آفرین

ز تاراجم ایمن کند وز گزند

وز آنجا سپه راند هم بامداد

ز دهقان یکی نامه اندر رسید

ببخشای و من بنده را دست گیر

فزاینده مهر و رباینده دل

به بزم اندر آوای بلبل سرای

شده دل به دستان و آواز او

ز پنهانش بُر دست و بفریفتست

فرستم به جایش پرستار شست

تن مرده را داده باشی روان

بسی در سپه جست و نامد پدید

پس خیمه اندر نهان کرده بود

نهانی چو ره را بر آراستند

سبک هر دوان را گرفت و بجست

میان بسته چون ریدگان سرای

کمر همچو دربسته مژگان چو تیر

گره کرده در زیر پَرّ کلاه

فرستاد نزدیک بهمرد باز

ببارید بر بنده باران تیر

تنش را خور گرگ و کفتار کرد

بر آسود و از رنجگی دور شد

در آن هفته بُد با نریمان به راه

وی آمد هم از راه زی شهر باز

بیاراست و آمد بَر پهلوان

همیدون یکی گاو زرینش داد

درونش بیاکنده از مشک ناب

یکی افسرش برنهاده به سر

در این گاو مروای فرّخ بسی

بدو فرّخت باد گوییم سال

مکاه و مسای از فراوان درنگ

بدین بوی گیتی ز تو مشکبوی

سرت سبز و رخ لعل و بختت جوان

بر آن فال بر ساخت بزمی بزرگ

به روز چهارم بیامد به شهر

به هر جای بتخانه ای بد شگفت

چهل ناخشه هر یک ار بیر رنگ

ز جزع و رخام و ز هر گونه چیز

ز گوهر نگار وی از زرّ بند

به آلت همه سیم و بسد نگار

خروسی بر او کرده از زرّ زرد

زدی هر زمان یک خروش آن خروس

به منقار بفروختی زود باز

برش بسته دکّانی از سیم خام

به پیرایه و افسر آراسته

سرافراخته گرد کرده دو پای

سترده ز نخ پاک و بسته میان

جدا هر کسش نو پرستش نمود

بپرسیدش از کار آن بت سخن

که هست این خدای آمده ز آسمان

چو خواهیم ازو زود گردد روا

چنین گفت کای گمره تیره هوش

نه گویا نه بینا نه دانا به کار

که بر ما توانا جز او نیست کس

جهان یکسر او آفریدست پاک

نه گر بر گِرد رنجی آیدش نیز

ندارد به کاهش زمان جهان

که ارجی ندارد جهان پیش اوی

که از مرگ چون گشت با خاک راست

دل و دانش و دینش آباد بود

پرستیدنش ره گرفتند و کیش

دگر دانشی پیشگاهی بود

پرستش کنند از پی مهر اوی

کسی را که این باشدش کردگار

خدای تو چندست و دینش کدام

یکست ایزد داور بی نیاز

همو ساخت بنیاد این گوهران

خرد را بدین هر دو سالار کرد

دو گیتی براو مر یکی بی گواست

دگر پادشاهی به باد آیدت

بتابیّ و فرمانش داری نگاه

یکییش ز آن پس بدانی درست

نیاویزی از شاخ بیداد دست

همیدون به پول چنیود گذار

سر رشتهٔ پاسخش کس نیافت

گرفتند بسیار کس کیش اوی