نریمان از آن پس چو یک مه نشست

به سالار شهر کجا برشمرد

بدو گفت چون عمم آید فراز

وز آنجا دو هفته بیابان و دشت

به شهر فغنشور شد با سپاه

فرستوه شاه فغشور بود

بفرمود پیکار و بر باره شد

نریمان همان روز در مرغزار

چو پیل دونده یکی گاو میش

چپ و راست حمله برآراسته

نریمان چو دیدش پس از اسپ جست

به یک زور گردنش بر تافت تفت

شد از بیم بر چشم شه تیره هور

بشد جان جرماس و جنگی قلا

چو تازه گل روز پژمرده شد

بسازید صد تخت زیبا ز گنج

ستاره سرا پردهٔ زرّبفت

چهل خیمه ساده ز چرم پلنگ

هزار اشتر از بختی و جنگلی

صد از ریدگ ترک و دلبر کنیز

چو خورشید بر شیر بنهادگاه

همه برد پیش نریمان گرد

بدو گفت ما پیش تو بنده ایم

به شهر اندرون هر چه خواهد سپاه

از آغاز کن کار فغفور راست

سپهبد پسندید و بگشاد چهر

به بزم و به نخچیر و چوگان و گوی

چنین گفت یک شب فرستوه شاه

کُه و دشتش آهو گله به گله

گوزنان و غُرمان شده تیز دَن

چو فردا شود چاک روز آشکار

می و بزم و نخچیر در هم زنیم

به هر باده ز آغاز شب تا به بن

ببودند مست و بخفتند شاد

چو از دیدهٔ روز پالود خواب

پگه دشت نخچیر برداشتند

خزان بد گه برگ ریزان رزان

ز درّ و گهر تاک رشته نمای

سر که سپید و رخ دشت زرد

رسیده به جای سمن بادرنگ

کلنگان ز پر ساخته دستبند

شکاری برآمد ز بالا و زیر

ز شاخ گوزنان رمه در رمه

ز باران هوا همچو ابر بهار

دمان یوز بازان بر آهو بره

به ناورد هر جای خرگوش و سگ

گرفته سوی کبک شاهین شتاب

فتاده غو طبل طغری در ابر

ز کُه دیده بان نعره برداشته

چو گردی شده یوز کش در نبرد

همه زرد خفتانش در رزمگاه

نهاده بر آهو سیه گوش چشم

سر گوش قیرین چو نوک قلم

سپهدار در حمله بر شیر و گرگ

گه افکند نخچیر بر دشت و راغ

سر گور بود از کمندش به دام

بیفکند شش گرگ و جنگی دو شیر

نشستند از آن پس میان فرَزد

به زیر آب و زافراز بارنده برگ

به کف جام و در گوش بانگ رباب

همان جا که مرز فرستوه بود

دزی سرش بر اوج رخشنده مِهر

ز بالاش گفتی که در ژرف چاه

به سالی شدی مرغ از او بر فراز

نریمان بپرسید کاین دز کراست

یکی دزد رهدار با مرد شست

ز گاوان و از گوسفندان همه

زمان تا زمان کاروان ها برد

بر این کوه ره نیست از پیش و پس

همه ساله خیلی برین کوهسار

سپهدار گفتا رهمانت ازین

کمین را دو صد گرد سرکش بخواند

ز هر گوشه ای گفت دارید گوش

شما سر همه سوی بالا نهید

همان گه بپوشید خفتان کین

به دستار شاره بپوشید ترگ

بیآمد چو شد تنگ با تیغ کوه

کزاین سان براین کُه چه پویی دلیر

برین رای تو چیز دُزدیدنیست

چنین گفت کز دشت نخچیر گاه

از آن شاره سربند و چینی قبای

چو آمد بَر تیغ کهسار و بُرز

سپه یکسر آواش بشناختند

ز دز نیز دزدان همه پیش باز

ز تفّ تَبر و آتش تیغ و تاب

چنان هر کمر جوی خون در گرفت

بر آن راه داران چو شد کار تنگ

سپه صف زد از گِرد دِز چار سو

ز پیکان کین آتش انگیختند

هوا گشت زنبور خانه ز تیر

همی جنگ عراده از هر کران

همان ابر که بار پیکار ساز

درختیست گفتی روان قلعه کن

براو آشیان کرده مرغان جنگ

هرآن مرغ کز وی به پرواز شد

بُن باره سر تا سر آهون زدند

به رخنه سپه سر نهادند زود

به سالار دزدان چو بشتافتند

تنی ده ز یارانش با او به هم

نریمان یل هر چه چیزی شگفت

دِز آن گه فرستوه را داد باز