از اهواز گردی فریدون نژاد

که گیرد ز دیدار آن شهر بهر

که بود از بلندی سرش ناپدید

درش زرّ و بیحاده بر زرّ زرد

که بُرجش همی ماه را داد بوس

دراو بسته قندیل زرّین هزار

به هر یک بر از بت پرستان رده

شده دود چون میغ بر آفتاب

بینباشت مغزش ز بس مشک باد

شمن هرچه بُد بانگ برداشتند

نه هم کیشی ، ایدر ترا کار نیست

برآهخت خنجر به خشم و ستیز

ز خون بر سر هر یک افسر نهید

همه چاک زد پردهء زرّبفت

به فریاد نزد نریمان شدند

یکی سرور از خادمان سرای

بشد خادم و دید بتخانه پست

خروشان گرفته قبای قباد

بتی زرّ پیکر کشان زیر کش

بُد از ویژگان فریدون شاه

که خاک از بر تارکت ریختی

برو نزد او زود و پوزش فزای

به ایران و توران مرا کیست جفت

که یارد مرا گفت بردار کن

که ببریده پیشی و بدریده پس

که نز خیل مردانی و نز زنان

که هست آن قباد فریدون گهر

ترا نیز هم چندیی بر شمرد

نباید که گردد شهنشه نژند

به خادم دگربار پیغام داد

ز دار اندر آویزش آهخته پوست

کند سرکشی، این رسد بر سرش

همان جا کشیدند بر دار زود

همه آفرین باز نفرین کند

سوی زشتخوی نگر ننگری

تو سوی دَرِ بهترین شو فراز

پسندید و گفت این بود راه پیمان گذر

اگر کردی از راه پیمان گذر

که این هر دو مه ز آسمان و زمین

به جای وی از تو بپیچی سزد

بدان سو که جرماس بُد بر گذشت

ز سر مغز و خون بر زمین ریخته

فرستاد کس وز نریمان بخواست

تنش سوخت در آتش عود خشک

بگفت آنکه بر سر چه راند اخترش

که آنکس که بی رنج بُد هم بمرد

که دانایی از بهر او غم خورد

می آتش کن و غم بسوزان بروی

که پخته کند مردم خام را

ورا چون کباب و می ناب نیست

که می سرخ دارد دو رخسار زرد

که اندر کفت باده بهتر ز باد

کت اندر جهان رأی به نیست زین

پرستندهٔ پاک دادار باش

که خواهی روان و تن خویش را

نه بر کس نشیند ز تو باد و گرد