برادر بد آن شاه را ســـــــــــروری

پدرشان ز گیتی چو بربست رخــت

زمانی نشدشان دل از جنگ سیــــر

برادرش کشته شد از پیـــــــش اوی

دلیری که نامش تکین تاش بـــــــــود

نهان هر گهی تاختن ساختــــــــــــی

زمانی ز کین پدر توختــــــــــــــــن

یکی بهره بگرفته بد کشـــــــــورش

همین هفته کآمد سپهبد فــــــــــــراز

در اندیشه خاقان گرفتار بـــــــــــود

به هم با مهان انجمن کرد و گفـــت

از این پهلوان وز برادر پســــــــــر

ز دو رویه دشمن ندانم برســـــــــت

چنانم که سرگشته ای روز تنـــــــگ

کنون چاره جویید تا چون کنیــــــــم

ره آموز و روزه ده و چاره گــــــر

بسی رأی زد هر کس از روی کـار

چـــــــــــو آتش نمایدت از دور دود

شهان و بـــــــــــزرگان روی زمین

همه باژ ضحـــــــــــــاک را داده اند

فـــــــریدون از او به به فرنگ و فر

گراو را تو فرمان بری ننگ نیست

هـــــر ان ریش کز مرهم آید به راه

همه کاخ و ایوان به بزم و به خوان

بــــر او بر شمر هدیه چندان ز گنج

پـــــــــــس آن گه بدو از برادر پسر

کـــــه او خود ز دشمن کشد کین تو

به دست کسان چون توان گشت شیر

پسندید خاقان و پیش گـــــــــــــــوان

پس از نام و یاد جهان آفـــــــــــرین

دگــــــر گفت کز باژ و هدیه ز گنج

ســــــــــزد شاه ایران اگر سرکشیت

اگـــــــر خواهد از من شه نام جوی

بدیـــــــــــــن باژ دو دیده گوهر کنم

ولــــــــــــــی ارزو دارم از تو یکی

بــــــــــوی شاد یک هفته مهمان من

به جای فریدون اگــــــــــــر دانی ام

فرستاده را بـــــــــــــاره خویش داد

کسی کردش و شـــــد فرسته چو باد

سپهدار از آن گفتهـــــا گشت رام

ســـــــــــوی شاه با لشکر آغاز کرد

هـــــــــــــــزار اسپ از فسیله گزید

ز گاوان فربه همــــــــی چهل هزار

دو ره صد هــــــــــزار دگر گوسفند

پذیره بـــــــــــــــــه پیش سپهدار شد

به بر یکدگر را هـــــم از پشت زین

به یکجای بودند هــــــوش هر دوان

سپهدار با هر که بــــــــــود از سپاه

ز هر خوردنی ســـــاز چندان گروه

پـــــر از گور و نخچیر کوهش همه

به هر گام جامی پـــــــر از لعل می

رده در رده کاسه و خــــوان و جام

به زیـــــــــر از طوایف نهفته زمین

سپاهی ز شهد و شکــــــــــر ساخته

گروهی بــــــــــــه پیکار رفته فراز

ز حلوا به هـــــــــــر صفی میوه دار

طبق ها و جـــــــام از کران تا کران

سپهریست هــــــــــر جام گفتی مگر

کمربسته در پیــــــش خوبان پرست

چنان روشن از مــــــی بلورین ایاغ

دم نای هــــر جای و چنگ و رباب

گرفته خورش هـــا همه کوه و دشت

به بوی خورش هــــــــــا ددان تاخته

نسشته به خــــــــوان یکسر ایرانیان

شب و روز خاقان پرستش نمـــــای

جدا خوانش هر روز دادی بــــلاش

ســــــــــــــــر هفته آمد نوندی فراز

زناکه خروشــــــــــــی برآمد به ابر

سپهبد به خاقان یغـــــر گفت چیست

بگسترد خاقان ســـــــــخن سربه سر

سپهــــــدار گفت اینست غمری دلیر

مـــــن اینجا و او رزمکوش آمدست

یکست ابلهان را شتـــــاب و شکیب

ترا دل بدین غــــــــــــــم نباید سپرد

گرش صدهـــــــزاراند گردان جنگ

ببینی که چــــون گویم ای شیر هین

چنان کن که شبــــگیر با یوز و باز

می و بزم کاینجاست آنجــــــــا بریم

من از ویژه گردان گزینم هــــــــزار

بدان تا چـــــــــــــو اندک نماید سپاه

مگر ناگهش ســـــــــــر به دام آورم

چــــــــــــو پرّ حواصل برآورد زاغ

همان نامزد کرد انـــــــــــــدک سپاه

به بزم و به نخچیر برکوه و دشـــت

بر آن تیغ بژ از بر کوهــــــــــــسار

بگفتند از ایران دلیری ستـــــــــرگ

ز خاقان یغر جنگ تــــو خواستست

ز تیغ بژ آمد به پایین کـــــــــــــــوه

نیامدش باک از دلیری که بـــــــــود