چـــــــــــو در کشورش پهلوان سپاه

نویسنده را گفت هین خامه گیـــــــر

بخوانش بــــــــه فرمانبری پیش باز

به دست دبیـــــــــــر اندرون شد قلم

همی تاخت اشــــــک گلاب و عبیر

چـــــــــو غواص زی درّ داننده راه

هــر آن در که شایسته دیدی درست

چـــــــــو سفتی برو مشک برتاختی

همه نامه از در فرهنگ و هـــــوش

به نام جهان داور آغاز کــــــــــــرد

گــران ساخت خاک وسبک باد پاک

گهرها نگارید و تـــــــــن ها سرشت

که گیتی به شــــــــاه آفریدون سپرد

ز ضحـــــــــــاک ناپاک بستند شهی

نبشته شد ایـــــــــــــــن نامه دلفروز

به خاقان یغــــــــر شاه توران زمین

بدان ای ســـــــــــــــــزا پیشگاه بلند

سپهر از دل هـــــــــــــر بربود درد

جهان نوعروسی گرانمایه شـــــــــد

زمانه نگاریدش از فـــــــــرّ و چهر

زدین جامه کرد ایــــــزد اندر برش

چــــــــو این نوعروس از دَرگاه شد

به فـــــرّ کیی و اختر خوب و بخت

برآمد به مه دیــــــــــــن یزدان پاک

از ایـــــران کنون من به فرمان شاه

که ایی به فرمانبری شـــــــــــــاه را

نخست از تـــــــــو خواهیم پرداختن

بدین نامه سر تا بــــــه سر پند تست

چــــــو خواندی ز پیش آی پرداخته

ســـــــــــــزا باژ بپذیر و هدیه بساز

گه رزم پیروزی او را ســــــزاست

چـــــو پردخته شد نامه را مهر کرد

فرستاده چون پیش شــــه شد، زمین

به اسپ سخــــــــن داد پیش اش لگام

به میدان دانش ســـــــــواری گرفت

بدو گفت شاه تـــو از تخک کیست

چـــــه ورزد از آیین دین کم و بیش

چنین داد پاسخ کــــــه شه را نخست

کف راد و داد و نـــــــــــژاد و گهر

فریدون شــــــــــه را بدینسان هزار

فزون زان به کوه اندرون نیست سنگ

رهش دیــــــــــــــن یزدان کیومرثی

به دل کیـــــش ضحاک را دشمنست

بد و نیـــــک از ایزد شناسد درست

جهان گوید ایـــــــــــــزد پدید آورید

به پول چنیود که چون تیغ تیــــــــز

بپرسد خدای از همه خوب و زشت

برش پارسا مرد نامی ترســــــــــت

چنانست دادش که روباه پیــــــــــــر

چــــــــو بشنید خاقان پسندید و گفت

ولیکن چو پرسیدم از تو بســـــــــی

اگـــــــر چند فرزند چون دیو زشت

هنر آن پسندیده تـــــــــر دان و بیش

نباید کـــــــــــه شاهان پژوهش کنند

برآساس یک هفته تــــــــا روی کار

بفرمود کاخی ســـــــــــــزاوار اوی