ببارم ، گل دانش آرم به بر

که زیباست مر خسروی گاه را

مه تازیان ، تاج شیبانیان

جهاندار ارّانی پاک دین

ز تخم براهیم پیغمبرست

پناهست دادش ستمدیده را

به دیوان فرهنگ او نام خویش

به نامش توان بست دیو و پری

که آنجا که ساقش زحل را سرست

نپرسید باید ز کس کاو کدام

که یارد به نزدیک تیغش چخید

شوندش رهی هر کز آن مرز و بوم

کند گرد او خشک باران در ابر

چنو زد نوند سبک خیز ران

به شمشیر بت را به دین آورد

ز بهرش کند حلقه در گوش خویش

کز او نیست برتر به جز کردگار

نبردش نویدست و کشتن خرام

بچه فتح باشد ورا خایه مرگ

چه پیش آب دریا ، چه آتش بود

کند سرمه در دیده مه گرد اوی

برون از غراش ایچ کردار نیست

چنانند از او وز سپاهش ستوه

به هر کوه دیده ، به هر دیر پاس

سر تخت بخوان جوان جای اوست

بخسبد همی کبک درپّر باز

به پرسیدن گرگ بیمار میش

فزون زان که خواهند رادی کند

یکی هست دریا و دیگر سپهر

در آن ماه تیغ و ستاره درم

به یک ره گر آری از و کم و بیش

بدان شاید انباشت دریا و آب

که را خواند جودش برست از نیاز

جز او چرخ فرهنگ را ماه نیست

ز هر گوهری پاکتر گوهرش

که شاهی دهد سایهٔ پّر اوی

ز بیمش بگردد رخ مه زرنگ

تو گویی که برداشت ابر اژدها

کند رشته در چشم سوزن به تیر

بمالد به کین گوش گشت زمان

کند غرق کشتی به دریای چین

کند باز قنذیل رهبان به روم

نه فرزند چون میر محمود او

بزرگی ز گوهر به هر گوهری

دهد بوی از او شهریاری همی

زبان زمانه ثناگوی اوست

خبرهاش هریک چراغ بهشت

چو خشم آیدش بردباری کند

به ناوک به کیوان فرستد درود

ز باران خونین کند میغ تیغ

که فرزند دارد چنان نیکبخت

براهیم بن صفر با فر و داد

دل گیتی امید تخت بلند

به فرمان او دارد از چرخ چشم

زهی از در بخت او روزگار

بریزد ز کف زر به روی زمین

که زینسان برادر وز آنسان پسر

نه کس را به گیتی چنان شاه بود

تهی بارگاه ورا یک زمان

بدین درگه آیند تازان فراز

به خوان و می و خلعت و جاه و آب

به بر هیچ مهمان درش بسته شد

به زنهار این خانه گیرد پناه

چو از چنگ یوز آهو اندر حرم

دهد این شه و ندهد او را ز دست

مگر داد چرخ از ره کام او

به فرمانش بادا هم آن و هم این

سلب روز و شب وین جهانش سرای

ز پهنای گیتی فزون کشورش

هم از میر محمود فرزند اوی