یکی کار جستم همی ارجمند

اگر نامهٔ رفتنم را نوید

به رفتن بود خوش دل شاد من

مهی بُد سر داد و بنیاد دین

محمّد مه جود و چرخ هنر

ردی دانش آرای یزدان پرست

ز چرخ روان تا بره تیره خاک

خوی نیک و خوبی و فرزانگی

نکوبختی و دانش و کلک وتیغ

برادرش والا براهیم راد

خنیده به کلک و ستوده به تیر

دو پرورده شاه بدخواه سوز

جهان را چو دو دیدهٔ روزگار

ز هرکس فزون جاهشان نزد شاه

به بگماز یک روز نزدیک خویش

بسی یاد نام نکو رانده شد

ز هر گونه رأیی فکندند بن

که فردوسی طوسی پاک مغز

به شهنامه گیتی بیاراستست

تو همشهری او را و هم پیشه ای

بدان همره از نامهٔ باستان

بسا نامداران که بردند رنج

سرانجام رفتند و بگذاشتند

تو زین داستان گنجی اندر جهان

همش هرکسی یابد از آدمی

بُوی مانده فرزند ایدر بجای

ز دانش یکی خرم نهی

جهان جاودانه نماند به کس

کنون کان یاقوت دانش بکن

خرد آتش تیز و دل بوته ساز

پس این زر و این گوهران بار کن

زکس یاد این گنج بر دل میار

مجوی اندرین کار جز کام اوی

که تا جایگه یافتی نخجوان