پریرخی که ز شرمش نهان شدست پری

عیان بدیده گر او را نبینی آن نه عجب

گر آبگینه پری را ببیندی بدرست

پریست ، گرنه پری چاکرویست بحسن

پری ندارد رخساره از گل سوری

پری ندارد رنگ گل شکفتۀ سرخ

پری که دید بنورمه چهارده شب ؟

پری که دید گرازنده تر ز آهوی نر ؟

اگر بشوشتری در ، پری ندیده کسی

ایا بت خزری قد کشمری بالا

نگار چینی ، تا با قبا و با کلهی

من از بلای تو اندر وفای تو سمرم

اگر چه خواری تو داغ جانم و جگرست

دل از هوات نبرم ، اگر چه رنج دلی

ز بیم هجر تو بگذارم اربتو نگرم

چو اشک درد نمایی ، چو مهر دلسوزی

در آزمودن تو گرچه روزگارم رفت

مرا ز خوی تو هم روزگار ناز خرد

ز بد خوبی ، نگارا ، فرید ایامی

کسی که طبع من اندر مدیح او دارد

سدید دین ، شرف دولت ، آفتاب کرم

خدایگانی ، آزاده ای ، که درگه جود

چو روزگار مه و سال امر او جاریست

ایا بزرگ عمیدی ، کجا ز پایۀ قدر

بقای کام و مرادی ، روان فخر و فری

ستاره ای و جهان ، آسمان ، و گرنه چرا

تو در روان موالی حیات را مددی

جهان مجد و سنایی و بحر در موجی

خبر دهند ز حاتم بجود نا ممکن

اگر فلک چو تو آرد تو نادر فلکی

ظفر ز قصد تو بر کارها برآسودست

خرد بهر چه درآید مساعد خردی

هزار فکرت اگر بر دل سخا برود

ز رأی عالی روشن روانی و خردی

کفایتست و سعادت مزاج ترکیبت

خصایل تو یکایک فزایش خطرست

گیا مثال ز جود تو کیمیا روید

ز آخشیج هر آن صورتی که خواهد بود

وگر عدوی تو شیرست و هرگز این نبود

هوای تو زدلم لحظه ای سفر نکند

چنانکه مدح تو اندر دلم بلند اثرست

خدایگانا ، گر باغ زرد شد ، بستان

و گرز باغ نهان شد بمهرگان گل سرخ

میی ستان ، که خرد هر زمان بدو گوید

همیشه تا نبود دور آسمان خاکی

عدو کشی و بقا یابی و بکام زیی