طالع پیروز بختی ، مایۀ نیک اختری

رسم دانی ، ملک سازی ، رزم جویی ، خسروی

شمس دولت ، زین ملت کهف امت ، شه طغان

آن خداوندی که جمشید دگر در حشمت اوست

ای شهنشاهی که جمشیدی ، از آن معنی که هست

نادران ملک بودند اردوان و اردشیر

چون کمان در دست گیری مایۀ سعدی ، شها

خسروی را همچو شخصی ، کامگاری را دلی

فرق شاهی را چو عقلی ، نور دانش را دلی

کارساز سعد چرخی ، کیمیای دولتی

مایۀ اثبات کامی ، عین نفی اندهی

شیر همت پادشاهی ، شیر هیبت خسروی

فکرت ما درخور تو چون ستاید مر ترا ؟

در جهان گر وحی جایز بودی اندر وقت ما

گرز سد اسکندر رومی چنان معروف شد

نیزه از بیم تو لرزانست تا با نیزه ای

ای شهنشاه ، ای خداوند ای کریم بن الکریم

عالم علمی ولیکن پادشاه عالمی

قدر دیهیم و نگینی ، جاه ملک و حشمتی

ای خداوندی ،که ایامت نماید بندگی

گر بر آزادان بر افتد ، شهریارا ، عقدبیع

پس ز اقلیمی باقلیمی بدست و خط خویش

از کدامین چشم ، شاها ، از تفاخر بنگرم ؟

عنصری در خدمت محمود دایم فخر کرد

خواست گفتن : من خدایم در میان شاعران

اندرین میدان فخر اکنون بتو مر بنده راست

ای خداوندی ، که اندر خاور و در باختر

ای شهنشاهی ، که اندر روزبار و روز رزم

از چو تو شاهی اگر لافی زنم از افتخار

تا سپهر چنبری هرگز نگیرد طبع خاک

ملک بادت بی قیاس و عمر بادت بی کران