چو آفتاب شد از اوج خود بخانۀ ماه

شراب لعل بده ، اندکی بدور و بده

بدشت بادۀ رنگین تلخ نوشیدن

بگر مگاه بدشت ار بیفگنی یاقوت

کنون بروی بیابان سراب سیمابی

سپهر آینه گون از غبار تیره شود

چو گوی آتش افروخته بزیر آید

چنان شدست ز گرما که موی خود از پوست

گلاب توری و کتان و خیش و سایۀ بید

شراب لعل درخشنده در چنین سره وقت

غلام باد شمالم که می بزد خوش خوش

بمست خفته چنان می بزد که پنداری

مرا شمال هری یا هری کی آید خوش ؟

همام دولت عالی قوام ملت حق

خدایگانی ، شاهنشهی ، خداوندی

نهیب او ز سرلشکری برآرد گرد

کلاه گوشۀ خورشید چون پدید آید

سیاهیی که زره بر نهد بجامۀ او

وزان که شیر سیاهست شکل رایت او

در آن زمان که جهان گرز و تیغ بیند و جنگ

ز زخم کوس و خروش یلان چنان گردد

بروی معرکه اندر شود کجا بشود

بکارزار پناه جهان بود بدو چیز

باعتقاد درستست ، یا بزخم درشت

چو او برهنه کند تیغ ، تا بیندیشد

مرا بسند برین ، گر زمن گوا خواهند

بروز بزم تو گویی که از طراوت و شرم

هزار گونه گناه ار ز دست او برود

بروی تازه بخندد برو که پنداری

ایا بزرگ شهی ، خسروی ، که خدمت تست

بسیرت تو بفخرست بازگشت هنر

بطبع خوش ز نکو سیرت تو پیش آید

بسی نماند که تا اختران ز چنبر چرخ

ز خون خصم بدشتی ، کجا نبرد کنی

مثال خلق تو و غایت ستایش تو

و گر ستایش تو درخور تو باید گفت

مرا بدین نرسد سرزنش ، کجا برسد

همیشه تا نه بخفت چو کاه باشدکوه

چو کوه باد دل ناصحت ز حال قوی

تو بر مثال فریدون نشسته از بر تخت