پگاه رفت بعید آن نگار زی درگاه

ببرگ سنبل خوشبوی بر نهاده کلاه

گل سپید بر و توده گشت و مشک سیاه

بجوشن اندر سرو و بمغفر اندر ماه

که حور گیرد آری غنیمت از خرگاه

نظاره بود بر آن ماه روی عید و سپاه

بنور و زیب فزون بود روی آن دلخواه

بنفش چهرۀ رنگین و بوی زلف دوتاه

ز نقش رویش بر خاک رزمۀ دیباه

روان و سرخ بمانند نقره اندر گاه

هر آنکسی که بدان روی و موی کرد نگاه

ز رای روشن خواجه عمید ملک پناه

وزیر زادۀ شاهنشه بن شاهنشاه

جمال مسند و صدر کمال و آلت جاه

خرد بروشنی از رای او شدست آگاه

خیال نعمت او چون فلک کند پنجاه

نوشته باشد عنوان که : عبده و فداه

زمانه یاد نیارد چو درگهش درگاه

بپیش رای تو آرد سجود بی اکراه

گمان برد که باشباه تو نیابد راه

ولیک نیست ز اقران تو ترا اشباه

بخشم تو ز تو هرگز ندید باد افراه

گناهکاز نترسد همی ز جرم گناه

روان گذار نیارد بر آن شریف شفاه

حیات جانوران را سبب نگشت میاه

ز کان نزاید بی لا اله الا الله

بکام شیر درون بچه پرورد روباه

بسان زیبق از اصلاب دشمنان تو باه

ز خاک گوهر الماس رویدی ، نه گیاه

عقول پست و سخن اندک و امل کوتاه

که بهر خدمت تو بر زمین نهند جباه

بوصف خلق تو از مشک پر شود افواه

چنانکه بازوی فکرت نبردش بشناه

گران ترست ز کوه و سبک ترست ز کاه

ترا عناصر و ارواح تابعند و گواه

که سرخ و زرد شود رنگ و روی او گه گاه

بکف نیارد برهان برین قیاس تباه

ز چاه زمزم گیرد قیاس رود فراه ؟

نشاط جوی بکام و طرب فزای بگاه

برنگ لاله میی بر سماع سرو ستاه

ز خواب و رنج روانست مایۀ انباه

ز چاه راحت بخت و زبخت محنت جاه

مخالفان ترا جاه باد و محنت و آه