علم عید پدید آمد و غلغل برخاست

دست دیگر سوی ساقی که : می کهنه کجاست ؟

در سراییدن چنگست و در الحان نواست

بسرایی که دو فخرند کجا هر دو سزاست

می همی گوید بازار من امروز رواست

طبع کافور ریاحی و دگر طبع زداست (؟)

گویی از ذرۀ سیمین بهوا در غوغاست

که تو پنداری خورشید کنون در جوزاست

مشک سارا و عبیرست چو اندر بالاست

بدل آب زلال و دگر باد صباست

و آنکه معیار نژاد آمد و اکسیر سخاست

ظنش افتد که مرا بر جگر شیر چراست

گر جزین باید گفتن چه توان گفتن راست

صامت کسوت گردد بمروت کم و کاست ؟

دور باد از من و از باده که گویند خطاست

هر زمان مجلس و خوان باز بباید آراست

ز انکه او سخت گران قدر بود بیش بهاست

گوید او را همۀ خلق که زیبا بوفاست

او بر آن طیع بود کین که زمن خواهد خواست ؟