بروزگار تو ، ای فخر کاینات ، کراست؟

غریق بیم و امید و اسیر روی و ریاست

عطاست ز ایزد و دانی که آن بزرگ عطاست

گه فرا خروی باز مانع برناست

چو آفتاب درخشان و چون خرد والاست

خیال همت تو تاج تارک جوزاست

مگر دعای تو اندازة نزول قضاست ؟

سیاست سخن تو سیاست دریاست

هر آنچه بیخ ضلال و هر آنچه شاخ هواست

نه اوفتادۀ زخم تو بر تواند خاست

باعتقاد شناسم که مستجاب دعاست

خرد پژوه شناسد که پایۀ تو کجاست

شگفت نیست که در هر سری دگر سوداست

و گرنه طوطی و شارک چو آدمی گویاست

ز باز و جغد گه فال مرتبت پیداست

ز روی عقل و بزرگی ز پایة تو جداست

ولیک جنس ز مرد نه قدر جنس گیاست

یکی بکام ستور اندرون ز بهر چراست

نه بر مثال و طریق جماعت شعراست

از آنچه بود نیفزود وز فزوده نکاست

بدان مثال که خواننده در تواند خواست

همیشه تا بخفیفی زمین نه جنس هواست

از آنکه سنت و دین را ببودن تو بقاست