گویی که ماه و مشتری از جرم آسمان

وز ماه و مشتری شده آن خاک پرنگار

نی نی ، که ماه و مشتری از وی ربوده اند

گویی که بوستان بهشتست بر زمین

مرجان عود سوز درو شاخ نسترن

باد اندرو بزیده ز پهنای آسگون

در دست باد عنبر سارای بی قیاس

زلف بنفشه عنبر این سوده در شکن

پروین ارغوان زسر لشکر سمن

از سیم خام برگ برآورده یاسمن

در زیر سرو نغمۀ کبکان رود زن

و آن آب نیلگون معلق گمان بری

گویی که باد سودۀ سوهان آژده است

از دانش و ز جان اثری نی درو ولیک

و آن قصر کوه پیکر انجم لقا درو

ز آسیب چنبر فلک اندر فراز او

از صحن باغ کنگرۀ او چو بنگری

گویی که خرد بچۀ سیمرغ بی عدد

و آن گردش مزمل زرین شگفت را

پیروزه همچو سیم کشیده فرو رود

گویی ز زر پخته همی پوست بفگنند

باغی بدین نشان و بنایی بدین نسق

در پیش او نشسته و بر پای صف زده

جمشید وار شاه نشسته میان باغ

شمس دول ، گزیدۀ ایام ، فخر ملک

یاقوت ناب در کف او گشته آفتاب

از صوت شعر خوان دل افلاک پر خروش

بر کف نهاده لعل میی کز خیال او

آن می ، که گر زدور بداری ، ز عکس او

گر بگذرد پری بشب اندر شعاع او

رنگین میی که بر کفن مرده گر چکد

آن می که بر سپهر اگر پرتو افگند

ساقی ز عکس نورش گویی سیاوشست

مشکست و لعل و شعری و پروین ، اگر بود

خوشبوی تر ز عنبر و رنگین تر از عقیق

جامی چو بحر ژرف ، کز و نگذرد همی

شاه آنچنان میی بچنین جام کرده نوش

دوران خود سپرده بفرمان او فلک

با حلم او زمین گران چون هوا سبک

ای سروری که نام ترا بندگی کنند

از پای همت تو همی تابد آفتاب

از قوت سخای تو هیچ آفرید ه ای

هرچ آن گمان بری تو ، قضا هم بر آن رود

زان پایدار ماند ستاره ، که روز جنگ

در خاک هند رمح ز بیم سنان تو

روزی که آب و آتش ریزد ز تیغ و رمح

شنگرف بارد از دل زنگار چهره تیغ

ور باد زخم ژاله زند ابر هندوی

از هیبت استخوان مبارز چنان شود

وز نیزه های رمح دگر عالمی کنند

دشمن چو بحر آتش بیند جهان زتو

مالک کشان کشان سوی دوزخ برد نگون

بیرون فگنده نیزۀ خطی بروی دست

پیدا شود ز چهرۀ دشمن بچند میل

پیکان بقبضه در کشد از بهر جنگ تو

ای اختر سخا ، که ز سیر نوال خویش

آب حیات خورد سنان عدوی تو

گر طبع جود شکل مکان گیردی ازو

بر کان زر ز دست تو گر صورتی کنند

بر سکه گر نگار کنی شکل دست خویش

از حرص آنکه خواسته بخشی بخواستار

هرکس که بر زبان نیاز از تو بار خواست

خواهی که دشمنانت همه دوستان شوند

جود تو بی گمان که ضمان را وفا کند

رمح ترا یقین خلیلست روز جنگ

گر گوهری ز چشمۀ تیغ تو برکشند

فردوس را بمجلس تو سرزنش کند

ای خسروی که از کف رادتو زایرت

من بنده از زمانه نژند زمانه ام

بیرون نکرد خواهم ، تا عمر من بود

تا ارغوان نگار بود خاک نوبهار

افزون ز روزگار ملک شادمان زیاد