سوسن و سنبل نمود از زلف و عارض یار من

سوسن از سیم پلید و سنبل از مشک سیاه

نوروزیب از روی و قد او همی خواهند دام

نارون کردار قدست آن بلب چون ناردان

ای شمن کش لعبت آزر ، که با دیدار تو

ز آرزوی زلف مشکین تو ای سیمین سرین

مشک تبت بر بلور شامی آمیزد همی

جان ما ، جانا ، بنفش از داغ تو چندان بود

سوسن تو رنگ سنبل گیرد از زلفین تو

گر سهیل آمد بنور آن عارض پر نور تو

ور سهیل ، ای بت ،کس اندر قوس و در عقرب ندید

بارم از جزع یمن بی او سهیل اندر فراق

از میان جوزا نمایی ، چون که بربندی کمر

حور و ماهی تو ، نگارینا و جز تو کس ندید

گر تو فخر آری بخوبی ، شاید ای دلبر ، که تو

فخر ازین بهتر بود کز وصف تو پیدا کنند

آن خداوندی که دولت را شرف از جاه اوست

آن سخی کف فاضلی ، حری که گویی ختم کرد

جوهر اثبات و نفی آمد همانا دست او

خصم او از خشم او در دیدۀ افعی گریخت

ای خداوندی که گر نز بهر مدح تو بدی

ظن دشمن را زهر بابی همی رانی ، چنانک

با دل و با دست تو جود و هنر بسرشته اند

با سموم خشم تو با عشرت بدخواه تو

دشمنان مرده را با سهم تو لرزان شود

شاخ طوبی را غذا گردد بفردوس اندرون

نظم هر معنی کجا با نام تو پیوسته شد

عالمی جز تو بعالم نیست در پیراهنی

عالم کلیست علم تو و زین معنی تراست

خصم تو گر خویشتن چون تو شناسد از قیاس

چون شناسد دانش آنکس را که اندر پیکری

دشمنانت را ز بس تحقیرشان ، در هر فنون

این عجب مشمر ، که تحقیر حقارت رسته کرد

ای خداوند خداوندان ، همی طبع مرا

گر سخن نیکو نیامد ، عذر این کهتر بخواه

تا همی پروین نماید پنجۀ سیمین سنان

جاودان خرم بشادی باش و جاویدان ببین