رخسار و قد و زلف و بناگوش یار من

با ماه و با صنوبر او نور و راستی

این هر چهار فتنۀ دین دیده و دلند

قدم بنفشه وار شد و رخ بنفشه فام

مشک ختن بنفشۀ او را سزد رهی

ور مشک در ختن بود و نقش در ختا

در نازکی و کوچکی اندر جهان که دید

زیبا و دلفریب بدان نازکی کمر

صافی و دور بین دل و جانیست مرمرا

مهر نگار یاسمن اندام ماهروی

آن پاک جان و پاکدل و پاک اعتقاد

جز مدح او مگوی و جز از خدمتش مجوی

با هر کسی که بینی و با هر کسی ازو

شغلی که او گزارد و از پیش او رود

در مدح میغ گفته شدست این که : بهره زو

در کثرت سخاوت ازین مدح عالیست

اسراف در حدود سخاوت ستوده نیست

بخشنده ایست او ، که ببازی و ناوجوب

ور دادخواه مستحقش عالمی بوند

موقوف بر مروت و بر اعتقاد اوست

ای مدحت مجرد تو جلوۀ نعات

شاداب بوستان بهارست سیرتت

از قدر و روشنی چمنش جفت آسمان

از نظم شاعران و ز الفاظ فاضلان

هرگز دو چیز جفت نگردند با دو چیز

هنگام دستشوی تو ز اقبال دست تو

ای مهتر فریشته خو ، گشت روزگار

ننماید آنچه چرخ نماید مرا همی

سرگشته تر زمن نبود در یقین حال

زیرا که چون بشعر نمایم شکار باز

در مدح ناکسان نکنم کهنه تن بدرد

آراسته بجامه تن از صلت کریم

اول بمدح تو ز جهان کردم اقتصار

و زجور روزگار از آن روز تاکنون

در غیبت تو سال دو از گونه گونه رنج

امروز چون بطلعت و فر تو در هری

بی هوش و مست مانده ام از خدمت تو دور

از غفلت وز خوی من آگاه گشته ای

تقصیر بی قیاس و مرا روی عذر نی

تا از حدود غرب نداند کسی ختا

بر هر سری ز نعمت خود بهره ای فشان