هزار حلقه شکست آن نگار عهدشکن

چه عنبری ؟ که معنبر نمود اصل فتن

گهی ز برگ بنفشه است لاله را خرمن

شدست جزع بآب فسرده آبستن

دهان او ز سر زلف و زلف او ز دهن

اگر چه عاشق این هر دوم بجان و بتن

شبی ز خوشۀ سنبل ، مهی ز برگ سمن

شبی بگرد مهی سیم رنگ سایه فگن

بتی شدست که جانست پیش او چو شمن

ز روی ناخن من بر دمد همی روین

چو دست شوی ز دستم فرو شود بلگن

که هست هر یک از آن نادر زمان و زمن

ز شاخ سنبل گیسو ، ز پاک نقره ذقن

مرا ز لالة او شنبلید شد سوسن

مرا ز نقرة او گشت زر سبیکة تن

بزن ، که زخم ترا صبر من بسست مجن

نخست روز بعهد بدت نبردم ظن

بجان خواجۀ فاضل نگویمت که : مزن

ز قدر او بفلک بر همی کند مسکن

نهاده همت او را سپهر بر گردن

بگرد پیکر خود پرده بندد از جوشن

کند بنیزه و پیکان چو چشم پرویزن

که مغز گردد در استخوان او روین

خیال رویش خیزد بپیش او دشمن

ستاره ای شود اندر سپهر جان روشن

بزیر طبع تو یزدان پدید کرد وطن

ز دست و کلک تو یاقوت سرخ در معدن

خنک بود ، چو هوا ، روز برف ، در بهمن؟

ز تفتگی ز میانش برون جهد روغن

ز بی تنی نتوان بست ذره را بر سن

ز بهر عشرت تومار قیر گون گرزن

بنور رای تو دین دار گردد اهریمن

سلیح و گرز شود تار و پود پیراهن

بروز مرگ وصیت کند بترک کفن

چو زر ساو شدست از برای نقد شمن

براه دیده ز ژاغر برافگند ارزن

گیاه سبز شود در مسام کوه عدن

بدیده عنبر سارا بر آرد از مکمن

بسیم سوخته منقوش کرد پیراهن

ز زر زمین و ز دانش دل و ز روح بدن

تنش ندارد سر تا نبریش بر تن

بعقد لؤلؤ زو یاره برگرفت آهن

که جان جهل ز شخصش همی کند گلشن

بباغ لفظ ز انجم همی کند گلشن

که سیرت تو گران کرد بار من بر من

دلی گشاده ز اندیشهای مستحسن

اگر زمانه شود تند کرۀ تو سن

سخن شناس شناسد بها و قدر سخن

همیشه تا ندمد لؤلؤ از کنار چمن

ولی بناز و بشادی ، عدو بگرم و حزن