ایا از ملک زادگان فخر عالم

نه در طالع دشمنان تو یک عز

همی پیش چشم من آید که گیتی

بر مح چو افعی کنی مر عدو را

دم نای رویین تو چون بر آید

وز آن هندوی تیغ زهر آب داده

ایا پادشاهی ، که گرزنده بودی

پرستیدن خاک نعل ستورت

بدین نامه تا شادیم برفزودی

ازین پس بحشمت مرا بنده زیبد

زشادی و از خرمی مست گشتم

تو آن پادشاهی ، که گر زنده بودی

تو آن شهر یاری ، که أز تیغ و تیرت

گر از خط تو فخر و لافی فزایم

الا تا نه هر خانه باشد چو کعبه

خصال تو بادا و نام تو بادا

روان بداندیشت از آب تیغت

وزان خواب من بنده نیمی بیاید