از هری گر سوی اوغان شوی،ای باد شمال

گویی : آن شهر،کجا بود دل بخت بدو

بی تو امروز همی نوحه کند بخت برو

جمله کاشانۀ آن شهر طلالند امروز

منم آن باد شمالی که ز من روح افزود

آتش هیبت تو تا ز هری دور شدست

خون بقیفال در از بیم بیفسرد همی

نه بطبع اندر شادی ، نه بمغز اندر هوش

لیکن ، ای باد ، چو این گفته بوی باز بگوی :

تو نه یزدانی واز مال تو سوی همه خلق

در حریم تو ، اگر نقش شود صورت شیر

بخدای متعال،ای ملک روی زمین ،

در سر مملکت و دولت خود ، با همه خلق

اگر از باختن و تاختن گوی و کمیت

آب سیل ، ار چه کند قوت و با سهم رود

ور بناکام خود از ملکت خود دور شدی

شاخ باریک جداگانه درختی نشود

و گر از حادثۀ چرخ شدی رنجه بدل

بدوالی ، که عنانست ، نیاراید دست

و گر احوال تو تغییر پذیرفت ، شها

مشتری را ، که همه سعد جهان بسته بدوست

گاه مسعود بود ذات وی از سعد شرف

ور قوامی بشداز مملکت و دولت تو

ماه بر جملۀ هفت اختر سیاره شهست

گاه بر فوق سما باشد و گه تحت زمین

سیر اعمال چو بر مرد شود بسته ، سپهر

اثرش راست چو صنعتگر محتال شدست

مرد خزاف بچین آن گل بی قیمت را

زو یکی پاره سفالی بنماید که شود

ای خداوندی ، کز صحبت تو خیره شود

بیم و آمال ، شها ، در عقب یک دگرند

آدمی ، گر چه ز چنگال هزبرست ببیم

تو شهنشاه ملوکی و شهان را ز افلاک

گردد از بخت شما گوهر الماس جمد

کارهایی که شما را ز عجایب برود

نه چو مایید شما از ره توفیق و عمل

صوف بصری و جوال ، ار چه ز پشمند باصل

ای ثبات تو ممکن ز همه روی ثبات

نه ز جود تو ز یان ونه ز عدل تو ستم

اندر آن وقت که قتال زند نعرۀ جنگ

باد بر روی هوا عرضه کند قوس قزح

انجم از چرخ بر آرند دلیران بکمند

گر ز پنجاه منی پست کند مغفر و سر

تیغ خون ریز ، ز بس رخنه ، شود سیمین تن

سله ای گردد میدان و درو مار کمند

اسب کشتی شود و حملۀ او قوت موج

علت صرع بود رایت تو خصم ترا

کلکت ار نطق پذیرد چه بود صاحب ری؟

با سر خامۀ تو جملۀ آمال قرین

ابر در لفظ سخای تو چه چیزست ؟ ضمین

سهم یک حرف ز علم تو فزون تر بحور

نه ز شاهان چو تو شاهی رسد از نسل ملوک

ای خداوند ، من ار شدت دلتنگی خویش

مغز من خیره ، بدان گونه که در مغز خرد

من درین شهر یکی مرغم در بند قفس

خدمت مجلست ، ار بخت بمن باز دهد

تا چو قلزم نتوان ساختن از یک قطره

باد نام تو چو بخت تو فزون روز بروز

گشت پرداخته بر فرخی این شعر بدیع

فالهایی زده ام خوب و حکیمان گفتند :