آن به صدق و صفا فرید جهان

عالم جان و جان عالم بود

سرور جمله واصلان بود او

روز به بود و روز به تر شد

روز شب کرده بود و شب ها روز

که رخش دیده را جلا می داد

کان پری پای شیخ می مالید

تیز روتر ز سیر برق از رعد

پای خود شیخ دین به امرد داد

در حق شیخ افترا انگاشت

دید حالی که بود عادت شیخ

چیست در بر گرفته پای فقیر

از حیا زیر لب همی خندید

منقلی پر ز آتش آکنده

چست در زد به منقل آتش

پای را پیش هر دو یکسان است

سوزش مغز بی خرد طلبد

وز تجلی نسوخت جسم کلیم

میل دل را نتیجه روحانی است

به طبیعت مگر نیالاید

دایما من مقیدم، باری