بود صاحبدلی به دانش و هوش

از قضای خدا و صنع اله

پیش قصری رسید و در نگرید

صورتی خوب دید و حیران شد

قرب سالی ز عشق می نالید

دایم از گریه دیده پرخون داشت

بجز اوصاف او نخواند و نگفت

با سگ کوی او همی گردید

تا بدو خادمی پیام آورد

سر خود گیر و گوش کن سخنی

گر تو سودای عاشقی داری

تو کجایی و ما کجا؟ هیهات!

لیک اگر صادقی درین معنی

به فلان کوه رو، مقامی ساز

طاعت کردگار عادت کن

روزگاری بدین صفت می باش

در تو مردم ارادت افزایند

هیچ چیزی ز کس قبول مکن

چون شوی در میان خلق علم

چون اتابک تو را مرید شود

چون که عاشق پیام دوست شنید

شد به کوهی که او اشارت کرد

وندر آنجا، چنان که دختر گفت