گلخنش بود سال و مه گلشن

گلخن جسم را همی تابید

به تفرج به سوی صحرا شد

گرد صحرای روح می گردید

مرده در پای حسن گل، بلبل

باز دانست پاک را ز پلید

هست بسیار خوشتر از گلخن

اندر آن مرغزار شد پیدا

صد چو یوسف رکابدار شده

رشک صد آفتاب و منظر حور

برده از ره به طرهٔ طرار

آفتابی ز نو برآورده

برده، در دام زلف ها بسته

خوب با خوب دیده خوش با خوش

نسبتی دان بدان لب و دندان

که تو گفتی نداشت بهره ز خاک

تیرش اندر کمان، کمان در دست

عاشقان را به تیر خواهد زد

از بن گلخن آمده بیرون

شاهزاده چو سوی او نگرید

شد درو، از شراب حیرت، مست

بس به غربال چشم خون می بیخت

در پی آن پسر همی گردید

بوی عشقش ز خون دل بشنید

بادپا را فروگذاشت عنان

گلخنی اوفتاده مست و خراب

وز ملاقات امید بگسسته

از تن و جان امید ببریده

غرقه در خون ز اشک دیدهٔ خویش

گلخنی را هنوز در خون دید

گلخنی دوست دید و آهی کرد

گلخنی را بدان صفت بگذاشت

گاه در شهر و گاه در صحرا

گاه با خویشتن همی گفتی:

به گدایی کجا بود پروا؟

من چه گویم که از که مینالم؟

که دلم را به وصل کیست هوس؟

چون کنم؟ چیست چارهٔ کارم؟

سال و مه خسته، روز و شب گریان

در پی یار و بی خبر ز اغیار

نزدی جز به کوی دلبر گام

پردهٔ راز آن پسندیده

راز یاران نهفته ز اغیاران

به چنین فرصتی چه خرم شد؟

خاک پای سگان کوی حبیب

بود در کوی آن نگار مقیم

زان مقامش به زور بیرون کرد

تا به جای سگان آن دلبر

آن نگارین، دو هفته ماه تمام

عزم نخجیر گاه اول کرد

بود در کوه و دشت آواره

جان ز آشوب عشق در غوغا

در میان وحوش خو کرده

همچو مجنون مشوش و عریان

آشنایی گرفته با دد و دام

که به نخجیر خواهد آمد شاه

پوست برکند ازو و در پوشید

تا به تیرش مگر زند دلدار

کرد گرد شکارگاه نگاه

غافل از عادت تگ و پویی

اندر آورد تیر و بر وی زد

جان و تن نیز در سردل کرد

گفت: دستت درست باد، بزن!

هدفش جان عاشقان آید

رقص می کرد از طرب، بی خویش

در هوایش ز رقص ننشیند

سست شد، اندر اوفتاد ز پا

جان همی داد و این غزل می گفت: