از سعادت بنا کند قصری

بر نشاند به مسندش شاهی

چشم دولت بدو کند روشن

چار دیوار و شش جهت باشد

کار آفاق با نظام کند

پشت اسلام را پناه شود

دایمش مرد و زن دعا گویند

حضرت صاحب زمین و زمان

خواجهٔ روزگار شمس الدین

افتخار عرب، جمال عجم

شاه را خواجه، صاحب دیوان

مثل او مادر زمانه نزاد

سعد اکبر ز طالعش مسعود

ملک حکمت به همتش آباد

هست هجده هزار عالم را

هم به انصاف و هم به جود و کرم

کرمش سابق است بر مایل

زان شد آبستن او به در خوشاب

از کف جود اوست کان چون کف

از خزاین بسی نماند وجود

انگبین کرده بر لب ارقم

از مناهی و از ملاهی دور

از صفات و مدیح مستغنی است

هر چه گویند هست صد چندان

وصف خود خویشتن کند گوهر

تا بخواهم من از خدا به دعا

پایهٔ او ورای منزلت است

وی چو بدر منیر محض کمال

که بدو روشن است جمله جهان

سایهٔ حق ز نور تو پیداست

هدفش جان دشمنان تو باد

تا شود کور دیدهٔ دشمن