آن را که چو تو نگار باشد

ناخوش نبود کسی که او را

ناخوش چو منی بود که پیوست

مزار ز من، اگر بنالم

وان دیده که او ندید رویت

آن کس که جدا فتاد از تو

بیچاره کسی که در دو عالم

خرم دل آن کسی که او را

تا کی دلم، ای عزیز چون جان

نامد گه آن که خسته ای را

تا چند دل عراقی آخر