اگر یکبار زلف یار از رخسار برخیزد

وگر غمزه اش کمین سازد دل از جان دست بفشاند

چو رویش پرده بگشاید که و صحرا به رقص آید

صبا گر از سر زلفش به گورستان برد بویی

نسیم زلفش ار ناگه به ترکستان گذر سازد

نوای مطرب عشقش اگر در گوش جان آید

چو یاد او شود مونس ز جان اندوه بنشیند

دلا بی عشق او منشین ز جان برخیز و سر در باز

درین دریا فگن خود را مگر دری به دست آری

وگر موجیت برباید، زهی دولت، تو را آن به

حجاب ره تویی برخیز و در فتراک عشق آویز

عراقی، هر سحرگاهی بر آر از سوز دل آهی