بی رخت جان در میان نتوان نهاد

جان بباید داد و بستد بوسه ای

نیم جانی دارم از تو یادگار

در جهان چشمت خرابی می کند

خون ما ز ابرو و مژگان ریختی

حال من زلفت پریشان می کند

در جهان چون هرچه خواهی می کنی

هر چه هست اندر همه عالم تویی

چون تو را، جز تو، نمی بیند کسی

بر در وصلت چو کس می گذرد

عاشق تو هم تو بس، پس نام عشق

تا نگیرد دست من دامان تو

چون عراقی آستین ما گرفت