بر من، ای دل، بند جان نتوان نهاد

های و هویی در فلک نتوان فکند

چون پریشانی سر زلفت کند

چون خرابی چشم مستت می کند

عشق تو مهمان و ما را هیچ نه

نیم جانی پیش او نتوان کشید

گرچه گه گه وعدهٔ وصلم دهد

گویمت: بوسی به جانی، گوییم:

بر سر خوان لبت، خود بی جگر

بر دلم بار غمت چندین منه

شب در دل می زدم، مهر تو گفت:

تا تو را در دل هوای جان بود

تات وجهی روشن است، این هفت خوان

ور عراقی محرم این حرف نیست