دل، که دایم عشق می ورزید رفت

هر کجا بوی دلارامی شنید

هرکجا شکرلبی دشنام داد

در سر زلف بتان شد عاقبت

دل چو آرام دل خود بازیافت

چون لب و دندان دلدارم بدید

دل ز جان و تن کنون دل برگرفت

عشق می ورزید دایم، لاجرم

باز کی یابم دل گم گشته را؟

بر سر جان و جهان چندین ملرز

ای عراقی، چند زین فریاد و سوز؟