رحم کن بر دلم، که مسکین است

آنکه روزم سیه کند این است

کارزوی من از جهان این است

شادمان کن، که بی تو غمگین است

با رخت کفر من همه دین است

سخن تلخ از تو شیرین است

که تو را کبر و ناز چندین است

آخر، ای دوست این چه آیین است؟

که عراقی نه در خور کین است