پسرا، ره قلندر سزد ار به من نمایی

پسرا، می مغانه دهی ار حریف مایی

قدحی می مغانه به من آر، تا بنوشم

می صاف اگر نباشد، به من آر درد تیره

کم خانقه گرفتم، سر مصلحی ندارم

نه ره و نه رسم دارم، نه دل و نه دین، نه دنیی

نیم اهل زهد و توبه به من آر ساغر می

تو مرا شراب در ده، که ز زهد تو به کردم

ز غم زمانه ما را برهان ز می زمانی

چو ز باده مست گشتم، چه کلیسیا، چه کعبه؟

به قمارخانه رفتم همه پاکباز دیدم

چو شکست توبهٔ من، مشکن تو عهد، باری

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند

در دیر می زدم من، ز درون صدا بر آمد