نمانده صبر و مرا بیش ازین شکیبایی

بیا، که چشم مرا بی تو نیست بینایی

بیا، که بی تو ندارد دو دیده بینایی

تو را چه غم؟ که تو خو کرده ای به تنهایی

نهانی از همه عالم ز بسکه پیدایی

به گاه جلوه، مگر دیدهٔ تماشایی

بسوخت بر من مسکین دل تماشایی

یکی نماند، اگر خود جمال بنمایی

روان فشاند بر روی تو ز شیدایی

به پرسش دل بیچاره ای برون آیی!

مگر که رحمتت آید، برو ببخشایی

امید بسته که: تا کی نقاب بگشایی؟