ترسا بچه ای، شنگی، شوخی، شکرستانی

از حسن و جمال او حیرت زده هر عقلی

بر لعل شکر ریزش آشفته هزاران دل

چشم خوش سرمستش اندر پی هر دینی

بر مائدهٔ عیسی افزوده لبش حلوا

ترسا به چه ای رعنا، از منطق روح افزا

لعلش ز شکر خنده در مرده دمیده جان

عیسی نفسی، کز لب در مرده دمد صد جان

تا سیر نیارد دید نظارگی رویش

از چشم روان کرده بهر دل مشتاقان

از دیر برون آمد از خوبی خود سرمست

شماس چو رویش خورشید پرستی شد

ور زانکه به چشم من صوفی رخ او دیدی

یاد لب و دندانش بر خاطر من بگذشت

جان خواستم افشاندن پیش رخ او دل گفت:

گر خاک رهش گردم هم پا ننهد بر من

زین پس نرود ظلمی بر آدم ازین دیوان

نه بس که عراقی را بینی تو ز نظم تر