دلم بی تو به جان آمد، بیا، تا جان من باشی

مرا جان آن زمان باشد که تو جانان من باشی

از آن با درد می سازم که تو درمان من باشی

به بوی آنکه یک باری تو هم مهمان من باشی

مرا آن بخت کی باشد که تو خواهان من باشی؟

چه باشد، ای ز جان خوشتر ، که یک دم آن من باشی؟

ز کفر آخر چرا ترسم، چو تو ایمان من باشی؟

بهشت آنگاه خوش باشد که تو رضوان من باشی

ملک پیشم کمر بندد، چو تو سلطان من باشی

چو خود را بنگری در من، تو هم حیران من باشی