100
غزل شمارهٔ ۲۴۲
تا زخوبی دل ز من بربوده ای
کمترک بر جان من بخشوده ای
تا مرا بر خویش عاشق کرده ای
روی خوب خود به من ننموده ای
بر من مسکین نمی بخشی، مگر
ناله های زار من نشنوده ای؟
از وفا و دوستی کم کرده ای
در جفا و دشمنی افزوده ای
کی خبر باشد تو را از حال من؟
من چنین در رنج و تو آسوده ای
کاشکی دانستمی باری که تو
هیچ با من یک نفس خوش بوده ای؟
تا در خود بر عراقی بسته ای
صد در از محنت برو بگشوده ای
کاشکی دانستمی باری که تو
با عراقی یک نفس خوش بوده ای؟