99
غزل شمارهٔ ۲۴۱
تا تو در حسن و جمال افزوده ای
دل ز دست عالمی بربوده ای
در جهان این شور و غوغا از چه خاست؟
گر جمال خود به کس ننموده ای
گوی در میدان حسن افگنده ای
نیکوان را چاکری فرموده ای
پرده از چهره زمانی دور کن
کافتابی را به گل اندوده ای
چون نباشم من سگ درگاه تو؟
چون بدین نام خوشم بستوده ای
در جهان بیهوده می جستم تو را
خود تو در جان عراقی بوده ای