در صومعه نگنجد رند شرابخانه

ره ده قلندری را، در بزم دردنوشان

تا بشکند چو توبه، هر بت که می پرستید

بیرون شود، چو عنقا، از خانه سوی صحرا

فارغ شود ز هستی وز خویشتن پرستی

در خلوتی چنین خوش چه خوش بود صبوحی!

آورده روی در روی با شاهدی شکر لب

ساقی شراب داده هر لحظه از دگر جام

باده حدیث جانان، باقی همه حکایت

نظاره روی ساقی، نظارگی عراقی