119
غزل شمارهٔ ۲۱۸
ماهرویا، رخ ز من پنهان مکن
چشم من از هجر خود گریان مکن
ز آرزوی روی خود زارم مدار
از فراق خود مرا بی جان مکن
از من مسکین مبر یک بارگی
من ندارم طاقت هجران، مکن
بی کسی را بی دل و بی جان مدار
مفلسی را بی سر و سامان مکن
گر گناهی کرده ام از من مدان
خویشتن را گو، مرا تاوان مکن
هر چه آن کس در جهان با کس نکرد
با من بیچاره هر دم آن مکن
با عراقی غریب خسته دل
هر چه از جور و جفا بتوان مکن