ز دل، جانا، غم عشقت رها کردن توان؟ نتوان

اگر صد بار هر روزی برانی از بر خویشم

مرا دردی است دور از تو، که نزد توست درمانش

دریغا! رفت عمر من، ندیدم یک نفس رویت

رسید از غم به لب جانم، رخت بنما و جان بستان

چه گویم با تو حال خود؟ که لطفت با تو خود گوید

عراقی گر به درگاهت طفیل عاشقان آید