ماهرخان، که داد عشق، عارض لاله رنگشان

نالهٔ زار عاشقان، اشک چو خون بی دلان

با دل ریش عاشقان، وه! که چها نمی کنند؟

از لب و زلف و خال و خط دانه و دام کرده اند

ما چو شکر گداخته، ز آب غم و عجبتر آنک:

بیش مپرس حال من، زآنکه به شرح می دهد

غم مخور، ای دل، ار بود یک دو دمی چو دور گل

ابر صفت مریز اشک، از پی هجر و وصلشان

جان عراقی از جهان گشت ملول و بس حزین