هیهات! کزین دیار رفتم

چه سود قرار وصل جانان؟

چون خاک در تو بوسه دادم

بگذاشتم، ای عزیز چون جان،

زنهار! دل مرا نگه دار

بردند به اضطرارم، ای دوست،

غم خواره و مونسم تو بودی

از خلق کریم تو ندیدم

چون از لب تو نیافتم کام

نایافته مرهمی ز لطفت

شکرانه بده، که از در تو

تو خرم و شاد و کامران باش

در قصهٔ درد من نگه کن