مرا از هر چه می بینم رخ دلدار اولی تر

تماشای رخ خوبان خوش است، آری، ولی ما را

بیا، ای چشم من، جان و جمال روی جانان بین

ز رویش هرچه بگشایم نقاب روی او اولی

کسی کاهل مناجات است او را کنج مسجد به

فریب غمزهٔ ساقی چو بستاند مرا از من

چو زان می درکشم جامی، جهان را جرعه ای بخشم

به یک ساغر در آشامم همه دریای مستی را

خرد گفتا: به پیران سر چه گردی گرد میخانه؟

نهان از چشم خود ساقی مرا گفتا: فلان، می خور

عراقی را به خود بگذار و بی خود در خرابات آی