126
غزل شمارهٔ ۱۱۵
صبا وقت سحر، گویی، ز کوی یار می آید
که بوی او شفای جان هر بیمار می آید
نسیم او مگر در باغ جلوه می دهد گل را
که آواز خوش بلبل ز هر سو زار می آید
مگر از زلف دلدارم صبا بویی به باغ آورد
که از باغ و گل و گلزار بوی یار می آید
از آن چون بلبل بی دل ز رنگ و بوی گل شادم
که از گلزار در چشمم رخ دلدار می آید
گر آید در نظر کس را به جز رخسار او رویی
مرا باری نظر دایم بر آن رخسار می آید
مرا از هرچه در عالم به چشم اندر نیامد هیچ
مگر آبی که در چشمم دمی صد بار می آید
چو اندر آب عکس یار خوشتر می شود پیدا
از آنروز آب در چشمم مگر بسیار می آید
جهان آب است و من در وی جمال یار می بینم
ازینجا خواب در چشمم مگر بسیار می آید
عراقی در چنین خوابی همی بیند چنان رویی
از آن در خاطرش هر دم هزاران کار می آید