اندرین ره هر که او یکتا شود

جز جمال خود نبیند در جهان

قطره کز دریا برون آید همی

گر صفات خود کند یکباره محو

هر که دل بر نیستی خود نهاد

از مسما هر که یابد بهره ای

ور کند گم صورت هستی خویش

ور نهنگ لاخورش زو طعمه ساخت

صورتت چون شد حجاب راه تو

گر از این منزل برون رفتی، یقین

ما به جانان زنده ایم، از جان بری

هر که آنجا مقصد و مقصود یافت

هر که را دل رازدار عشق شد

هم به بالا در رسد بی عقل و دین