شادمانی جانی که او را چون تو جانانی بود

مقبل آن کشور که او را چون تو سلطانی بود

کی بمیرد عاشقی کو را چو تو جانی بود؟

در حقیقت آدمی نبود که حیوانی بود

زان نفس بر جان من هر لحظه تاوانی بود

در جهان هر ذره ای خورشید تابانی بود

گر کسی دعوی کند کو دید، بهتانی بود

و آنچنان گنجی عجب در کنج ویرانی بود

اندر آن آتش مرا هر سو گلستانی بود

این شب هجر تو را گر هیچ پایانی بود

چه خلاص آن را که دست آویز ثعبانی بود؟

هر نفس کز جان برآرد شکر افشانی بود